වැහි කදුලු

 

වැහි කදුලු

ඉතින් මේ හිස් ගුවන අඩන්නේ කුමකටද

මගෙ හදේ ඇති කදුලු අහස බිම දැම්මාද

පාලු නෑ නුඹ යන්න සිනාසී කීවාට

හදවතම දැවුනු බව අහස නුබ දැක්කාද

ඉදහිටක ඉකියකුත් මේඝයට හැරුනාද

හදවතම ගැස්සිලා ඔහු කොහේ සෙව්වාද

කමක් නෑ හෙට ඉදන් ඔහු මගෙයි සිතුවාද

ඔහු නොමැති මගෙ පාලු අහසටත් දැනුනාද

සුදු පාට වලාකුළු අලු පාට ගෙන මොකද

කෝපි මෙන් උණුසුමක් ඔහුගෙ ගත වැදුනාද

පොතක් මෙන් ඇගේ ගත ඒ නෙතේ රැදුනාද

මං නොමැති දින හොදින් ඈ එක්ක ගෙව්වාද

කදුලු කැට එකින් එක බිම සිබින්නේ මන්ද

ඔහු නොමැති පාලු දින මේ තරම් දිගු ඇයිද

සද නොමැති රෑකටම බය හිතෙන්නේ මන්ද

ඒ වතේ උණුසුමම හිත යදින්නේ මොකද

ඇය (නුඹ) මම

ඇය (නුඹ) මම

නුබ නමට මගේ කවි එකින් එක ලියවුනත්

අපි අපට අහිමි බව අපි අපෙන් හැංගුවත්

 නුබ මෙමට අයිති බව මා නුබට කියූවත්

ඔය සුරතෙ ඇති මුදුව ඔබ ඇගෙන් ලැබූවක්

මා නුබේ පෙම්වතිය බව ලොවට කියූවත්

ඔහු මෙමට පෙම් කරන බව ඇයට වැසූවත්

හැම දාම ලග ඉන්න හෙටක් ගැන පැතූවත්

නුබෙ ඇගේ අයිතියම නීතියෙන් පිදූවක්

ජීවිතේ හැම හීන කදුලු වී ගැලූවත්

අපි අපිට හැංගෙමින් රෑ පුරා හැඩූවත්

නිදි නොමැති රෑ ගණන් එකතු වී ගෙවූවත්

වසන්තය ඇවිත් යයි මේ ලෙසට වතාවක්

රෑ සිහිනවල හොදින් ජීවිතය මැවූවත්

හීනවල පන ලබා දින ගණන් ගෙවූවත්

ආදරේ නුබට මයි අපි අපට කියූවත්

අවදි වී යා යුතුය එයට ඇත වෙලාවක්