අලුපාට මතකයක

අලුපාට මතකයක

ලස්සන පාට පාට මතක අස්සෙ හැන්ගුන අලුපාට මතකයක් ගොඩක් කලෙකින් එලියට අවිත්. ඔවු ඒක අලුපාට මතකයක්. ඉස්සරම ඉස්සර ලස්සන පාටට තිබ්බ මතකයක්. කදුලු බින්දු වලටම හේදිලා ගිහින් දැන් අලු පාට වෙලා. ඒ මතකය එලියට අරන් දූවිලි ටිකක් ගසල දාලා ආදරෙන් හදවතට ලන් කරගත්තා. මගේ හිත පොඩ්ඩක් කොනිත්තගෙන මටම රිද්ද ගන්න කුරිරු ආසාවක් තිබ්බෙ නෑ කියන්නම බෑ. අලු පාට මතකයෙ පාට නැතිවෙලා අලු පාට වෙලා තිබ්බත් ඒ මතකයෙ හැන්ගිලා තිබ්බ හිනාවල් වගේම කඳුලුත් අපූරුවට තිබ්බා. ඉතින් මන් ඒ මතකය තුරුලු කරන් ඇස් දෙකම පියාගත්තෙ හිතේ හැටියට ඒ මතකය විදින්න. විදවන්න.

ලස්සනම ලස්සන අරලිය මලක් ඒ එක්කම කටකාර අරලියා මල් දෙකක්.තව සින්දු කියන අරලිය මලක්. අරලියා මල් හතරක්. මේ මල් හතර එකතු වෙලා හැදුන අහින්සක ලස්සන අරලිය පොකුරක්. මේ මල් හතර හැමදාම අදරෙන් සතුටින් එක පොකුරක් වෙලා ඉන්න හීන මවා ගෙන හිටියා. හිනාවල් අස්සෙ හැන්ගුන පොඩි පොඩි රණ්ඩු නොතිබ්බම නෙමෙයි. ඒත් ඒ රණ්ඩු වුනේ දගකාරකමකට මිසක් කිසිම තරහකට නෙමෙයි. දවස් එකින් එක ගෙවිලා ගියා. වසන්ත මාරුතත් එක්ක ගිම්හාන මාරුතත් ටික ටික හමන්න පටන් ගත්තා.

මේ මල්වලත් වසන්තය නිමා වුනා. පොකුරුරෙ තිබ්බ මල් වෙන් වුනා. නැත්තම් වෙන් කළා. ඇත්තටම මල්, පොකුරෙන් වෙන් වුනාද වෙන් කරාද කියන එක ඒ මල් වලටත් ප්‍රශ්නයක් වෙන්න අති. හැමදාම එකට ඉන්න ආදරෙන් ඉන්න හිතපු මල් වෙන් වෙන්න එච්චර කාලයක් ගියෙ නෑ. අන්තිමට මල් දෙකක් වෙන් වෙලම යන්න ගියා.ඉතිරි වුන මල් දෙක හැම වේදනාවක්ම දරාගෙන බලන් හිටියා.ටික කාලෙකින් වෙන් වෙලා ගිය එක මලක් අයෙත් අවා. පොකුර මල් තුනක් වුනා. එත් හතරවෙනි මලේ අඩුව මකන්න විදියක් තිබ්බෙ නෑ. ගිම්හනයත් ටික ටික ගෙවුනා. සරත් කාලයත් අවා. දැන් ඒකත් ගෙවිලා. සීතලම සීතලේ ඒ මල් තුන දුර ඈත බලන් ඉන්නෙ ආයෙත් වසන්තය අරන් හතරවෙනි මල එනකන්.................